bazen düşünürüm nası büyüdük ne zaman,hatırlarımki ilkokulda ablamı kıskandım okula başladım ben çok küçüktüm diğerlerinden,anaokuluna diye giderken 1. sınıfa başladım,tenefüslerde okulun kıyıdaki parka koşardım..ayrıca iki alt sokakta bulunan babama,dükkanı vardı yanında ki dükkanda ayakkabıcı hasan amca vardı,tekdiş senmi geldin derdi(süt dişim yeni düşmüştü)
Bir koşu sarılırdım babama öğretmenim almaya gelirdi dükkana :)ya ben hep ilgi manyağıymışım meğer,
cocukluk işte ne anılar var neler...
büyüdük heranlamda annemi babamı daha iyi anlıyorum...endişelerini yaşamı kendimi daha iyi anlıyorum..Anlamlaştırıyorum hayatımı..
hayat kısır bir döngü derler...ne güzel ederler...
büyüdük işte ama zaman zaman özlerim cocukluğumu...
Ne yazık ki böyle... Daha farkına bile varamadım büyüvermişim ben de. Gerçi haalaa hiç de öyle hissetmiyorum :D
YanıtlaSilBen de annemi babamı daha iyi anlıyorum. Neler yaşadıklarını, neler hissettimlerini anlamak için aynı yollardan geçmek gerekiyormuş önce!
YanıtlaSilkesinlikle :(
SilInsanın bazı şeyleri anlaması için zamanın geçmesi gerekiyor. :)
YanıtlaSilGüzel anıların olması sizi mutlu etmiş. Bundan dolayı şükretmeli. Sevgilerimle.
YanıtlaSilteşekkür ederim =)
SilÇocukluk özlenmez mi...Büyüyoruz ama içimizdeki çocuk hala orada.Selam olsun efendim :)
YanıtlaSilÇocukluk özlenmez mi...Büyüyoruz ama içimizdeki çocuk hala orada.Selam olsun efendim :)
YanıtlaSilteşekkür ederim cnm
Sil